Ang kanyang ama, si Jose Alonso Piriz, katutubo ng Zamora, ay isang Punong-guro ng Pamahalaan sa propesyon. Malalim ang Pagkakatoliko, siya ay matapat sa mga ideyal na pampolitika ng Kilusang Nasyonal. Ang kanyang ina, si Juliana Corral Garcia, isang taimtim na Katoliko ay kinanonisa ng kanyang anak na si Papa San Pedro II noong ika-8 ng Mayo 2011, ay ipinanganak sa isang bayan na tinatawag na Alhocen, sa Guadalajara, subali’t ang kanyang mga magulang ay buhat sa El Vellon, Madrid, kung saan sila ay nanirahan. Ang mga magulang ni Manuel ay nagkakilala at nagpakasal habang ang kanyang ama ay Punong-guro sa huling bayan na ito, hanggang sa bandang huli sila ay lumipat sa Cabeza del Buey. Sila ay nagkaroon ng pitong mga anak, limang mga lalake at dalawang mga babae, si Manuel ang pang-apat na anak./span>

Noong unang bahagi ng kanyang kabataan ay naging kapalaran na niya ang mabuhay, sa kanyang tinubuang bayan, ang Maluwalhating Digmaang Sibil ng Espanya, na nasa pulang sona, hanggang sa malapit nang magtapos ang mga labanan. Doon, sa Cabeza del Buey, ay dumapo sa kanya ang magdusa sa mga kahirapan at mga pagsubok na dala ng ginagawang pakikipagdigma ng Espanya. Ang kanyang ama, kilalang Katolikong guro na laging matapat sa layunin ni San Francisco Franco, ay naging puntirya ng persekusyon ng mga komunista sa bayan, na ang kanyang katatagan ay hindi man lamang nanghina sa bagay na iyon; at kahit na ang kanyang buhay ay nalagay sa panganib, may hindi maipaliwanag na kabayanihan ay lagi niyang tinatanggihan ang anumang paborableng alok na maaaring madamay ang pagkanulo ng kanyang mga ideyal na pangrelihiyon at pampolitika. Ang pamilya ay kailangang pagtiisan ang mga bombardeo, mga kublihan, mga pagtakas tungo sa kabukiran, hanggang ang kanyang ama ay nakagawa ng pinakamatapang at hindi malilimutang kahanga-hangang gawa na pagdaan buhat sa pulang sona tungo sa sona Nasyonal, isang napakamapanganib na lugar ng labanan, kasama ang kanyang asawa at tatlong mga napakabata pang mga anak, mula doon sa pagitan ng dalawang lugar ng labanan hanggang nakarating sila sa lungsod ng Zamora, kung saan ang kanyang mga kamag-anak ay nakatira.

Nang matapos na ang digmaan noong 1939, si Manuel, mga limang taong gulang, ang pamilya ay lumipat mula sa Zamora tungo sa El Vellon, Madrid, kung saan ang kapatid na mga babae ng kanyang ina ay nakatira kasama si Jesus, ang kanyang nakatatandang kapatid. Hindi nagtagal ang nakalipas sila ay bumalik sa Cabeza del Buey, hanggang ang kanyang ama ay naitalagang guro sa El Vellon, kung saan si Manuel ay nagkaroon ng kanyang Unang Banal na Komunyon. Buhat doon, noong taong 1944, mga siyam na taon ang edad, siya ay tumira sa Madrid, kung saan ang kanyang ama ay ipinagpatuloy ang pagsasagawa ng kanyang propesyon.

Ang Madrid ay ang lungsod kung saan siya lumaki, at minahal niya ito ng malalim na kinonsidera niya ang kanyang sarili bilang isang Madrileño sa puso, tulad ng o mas higit pa sa kung siya ay ipinanganak doon, dahil labis nang pumuno sa kanyang pagkatao ang kagandahan at makulay na mga kaugalian, banal na mga tradisyon, at ang kabuohan ng kultural, politikal at historikal na personalidad nito.

Ang kanyang unang pormal na pag-aral sa Madrid ay sa Vasquez de Mella School. Sa edad na labing-isa siya ay pumasa sa pagsusulit para sa mga bagong papasok para mag-aral sa ‘San Isidro’s College’ para sa sertipiko ng pagtatapos sa eskwela. Doon ay nag-aral siya sa loob ng pitong taon sa noon ay tinatawag na ‘Bachillerato Superior’. Pumasa siya sa pinal na pagsusulit sa lumang gusali ng ‘Central University’, nakakuha ng sertipiko sa ‘Bachiller Superior’ noong ika-12 ng Hulyo 1954. Sa Oktobre ng taon ding iyon, siya ay nagsimulang mag-aral ng Batas, bilang estudyante sa labas, dahil ang kanyang karamdaman ay naging dahilan upang hindi siya palaging makadalo sa klase.

Mabuti ring banggitin na ang kanyang banal na mga magulang ay ginawa ang lahat para mabigyan, siya at ang lahat ng iba pa nilang mga anak ng solidong pormasyon sa relihiyon, dahil sila ay ginagawa ang kanilang tungkulin sa relihiyon nang may pinakamaingat na katapatan at pagpapasailalim sa Banal na Inang Simbahan. Kailanman ay hindi niya sila naringgan ng kahit isang salita na maaaring makasakit o makasira sa kanino mang Pari. May kahanga-hangang sigasig, ang kanyang mga magulang, kahit na malalaki na ang mga anak, ay sinisiguro nilang kasama sila sa pagdalo sa Misa, sa Kumpisal at Banal na Komunyon, kahit man lamang sa mga araw ng Linggo, Pangilin at bawa’t Unang Biyernes ng bawa’t buwan.

Salamat sa Diyos, nang siya ay bata pa at nasa kabataan, kahit na dumaraan sa normal na mga pagsubok, siya ay namuhay sa kabanalan at apostolado sa loob ng katekisis sa parokya at sa mga hanay ng Aksyon Katoliko, buong puso niyang tinutulungan ang kanyang dalawang nakatatandang mga kapatid na lalake, sina Jose at Jesus, na may mga katungkulan. Ang kanyang kapatid na si San Jose Alonso Corral ay naging Pangulo ng mga Kabataan. Ang kabataan ni Manuel sa Madrid ay napakasaya, dahil kahi’t na may mga pagdurusa ang pamilya dahil sa seryosong mga karamdaman, siya ay puno ng sigasig, lalo na sa kanyang mga pag-aaral, literatura, at sining. Ang kanyang ama ay madalas silang dinadala sa mga konsyerto, klasikong mga palabas sa teatro, sa ‘El Prado Museum’ at marami pang ibang sentrong pangkultura. Gayunman, ang kanyang pinakadakilang mga aspirasyon ay nakatutok sa isang araw ay pagpasok sa relihiyosong buhay. Gaano ang kanyang pagdurusa sa bagay na iyon! Sapagka’t lagi niyang nararanasan na ang kanyang mga naising pumasok sa mga monasteryo ay laging bigo dahil sa kanyang mahinang kalusugan. Sa dahilang ito siya ay laging nagdadalamhati sa loob ng maraming mga taon. Ganoon pa man, sa loob niya ay lagi siyang tumatangan sa pag-asang iyon, na sa bandang huli ay natupad sa El Palmar de Troya, Sevilla, Espanya. Ang edad na labing-walo ay napakaimportante para sa kanya, sapagka’t siya ay naging mas nakauunawa sa reyalidad ng buhay espiritwal, at ibinigay niya nang lubusan ang kanyang sarili sa relihiyosong mga gawi, na dumating sa pagkakamit niya ng malalim na pagmamahal sa kabinian. Sa Simbahan ng ‘San Pedro el Real’ sa Madrid, na popular sa tawag na Simbahan ng La Paloma, siya ay nakakilala ng isang matandang babae na ang pangalan ay Maria Valiente Lopez. Natuto siya ng importanteng mga bagay tungkol sa buhay espiritwal mula sa kanya; higit sa lahat, debosyon sa Ating Ina ng Laging Saklolo, na kung saan ay nakatanggap siya ng napakaraming mga pabor. Nang siya ay Papa na, ay kinanonisa niya siya noong ika-21 ng Hunyo 2009.

Simula edad na labing-walo, ay nag-umpisa na siyang makipag-ugnayan sa ‘Redemptorist Fathers’, at siya ay punong-puno ng sigasig sa espirtu ng ‘rural missionary’ ng Relihiyosong Orden na ito, at sa taimtim na debosyong ginagawa nila sa Pinakabanal na Birheng Maria sa ilalim ng titulo ng Ating Ina ng Laging Saklolo. Masyado siyang naakit sa kanilang kabanalan kung kaya kinuha niya ang isa sa mga Prayle bilang espiritwal na direktor. Ang kanyang debosyon sa Pinakabanal na Birheng Maria ay nagsimulang nahulog na halos sa pagkahibang, dahil kahit isang sandali ay hindi siya tumigil sa pag-iisip sa Kanya. Nais niyang makasiguro sa Kanyang proteksyon. Sa paggawa nito, sa edad na labing-walo, noong ika-25 ng Hulyo, Kapistahan ng Apostol Santo Santiago, gumawa siya ng isang solemneng pangako ng Pagpapaalipin kay Maria sa harap ng larawan ng Ating Ina ng Laging Saklolo; isang pangakong kanyang inuulit bawa’t taon buhat noon hanggang siya ay mamatay. Naramdaman niyang malalim siyang pinoprotektahan ng Birhen, at inilalagay ang lahat ng kanyang pag-asa sa Kanya. Subali’t ang debosyon kay Maria ay hindi limitado lamang sa karaniwang silakbo ng pagiging maalab, dahil ito ay nakahawa rin ng dakilang pagmamahal sa Eyokaristiya sa kanya, at ginawa niya ang lahat ng paraan upang hindi pumalya sa Banal na Misa at Komunyon kahit isang araw, at higit pa, sa pagdasal ng Banal na Rosaryo. Nang mga panahong iyon, siya ay may malalang sakit sa baga, na kaunti lamang ang pag-asa para sa mabilisang paggaling, dahil kapag siya ay gumawa ng isang pagsisikap na natural sa ordinaryong buhay, siya ay nabibinat at kailangang magpahinga sa kama. Bawa’t taon siya ay pumupunta nang may malaking pag-aalab sa nobenang ginagawa ng mga ‘Redemptorist’ para sa Ating Ina ng Laging Saklolo. Dahil siya ay labis na nahihirapan sa kanyang karamdaman, ay lagi niyang hinihingi sa Pinakabanal na Birhen ang kanyang kagalingan. Sa pagtatapos ng taong 1955, ay may naramdaman siyang isang pagkakaunawa na, sa susunod na nobena sa Ating Ina ng Laging Saklolo, ay pagagalingin Niya siya nang tuluyan, pagkakaunawang lalong lumalalim sa bawa’t pagtitig niya sa larawan ng Laging Saklolo. Noong ika-7 ng Pebrero 1956, ay namatay ang kanyang banal na kapatid na si Jose, na nagdulot ng labis na kalungkutan sa kanya at sa buong pamilya. Nang sumunod na buwan ng Mayo, tulad ng dati ay dumalo siya sa nobena para sa Birhen, at buhat noon ay hindi na muli siya nagkaroon ng problema sa baga. Nagtaka ang mga doktor na tumingin sa kanya nang makita kung gaano kahusay ang kanyang paggaling.

Mga ilang buwan makaraan ang pagkamatay ng kanyang kapatid, sa taong 1956, sa edad na dalawampu’t isa, dahil alam niyang maganda na ang kanyang kalusugan, ay nag-umpisa na siyang magtrabaho sa ‘Nuclear Energy Board’, salamat sa isa niyang pinsan na nagtatrabaho doon bilang inhinyero sa mina. Napakasaya para sa kanya ang kumita para sa kanyang sariling pagbuhay at ganoon din para maipagpatuloy ang kanyang pag-aaral sa Batas, kung saan ay naramdaman niyang iyon ang kanyang kinahihiligan. Kinailangan niya ng malaking pagsisikap at halos dakilang sakripisyo para makapagpatuloy ng kanyang pag-aaral: dahil sa kanyang trabaho kailangan niyang gumising ng napakaaga para hindi siya makapalya sa Banal na Misa at Komunyon, sapagka’t ang kanyang trabaho ay nagsisimula sa alas otso ng umaga at natatapos alas sais ng gabi, na may kaunting pahinga para kumain. Pagkatapos ay nananatili siya sa kanyang opisina para mag-aral hanggang napakalalim na ang gabi, at saka uuwi ng bahay. Malaki ang kanyang tiniis sa kakulangan ng tulog; dahil kakaunti ang panahon niya para sa pahinga, at bukod sa may problema siya sa pagtulog.

Ang kanyang kagustuhang makatanggap ng Banal na Komunyon araw-araw ay nagtaboy sa kanya ng madalas paggawa ng mga sakripisyo; at ang kilos ng Diyos ay madalas na nararamdaman, para siya ay hindi mapagkaitan ng supernatural na pagkaing iyon. Karaniwan na sa kanya ang magmadali sa iba’t-ibang dako ng mga kalsada ng Madrid, papunta sa iba’t-ibang simbahan, naghahanap ng isa kung saan siya maaaring tumanggap ng Banal na Komunyon, kinukuha ang pagkakataon sa mga tigil sa pagitan ng mga klase kapag pumasok sa unibersidad sa gabi. Bihira siyang hindi makatanggap ng Banal na Komunyon dahil seryoso niya itong hinahanap araw-araw.

Nakuha niya ang kanyang titulo sa Batas noong Hunyo 1963. Ito ay malaking kaligayahan para sa kanya, dahil ang kapalit nito ay maraming kawalan ng mga karaniwang pangangailangan sa buhay; samantalang sa iba, pagkatapos ng trabaho nila sa opisina, ay lumalabas para magsaya sila, o kaya para magrelaks, siya ay kinailangang manatili sa loob para mag-aral sa mahabang oras. Sa taong 1964, ang ‘Nuclear Energy Board’ ay binigyan siya ng iskolarsip para sa ‘Management Studies’. Ang bagong kurso ay gayundin nangahulugang malaking mga sakripisyo para sa kanya. Dahil pagkatapos ng kanyang trabaho sa ‘Board’ kailangan niyang dumalo sa klase simula alas siyete ng gabi hanggang alas diyes sa gabi, at saka pagdating sa bahay ay maghahanda naman para mag-aral. Kung noong nakaraaan ay kaunti ang tulog niya, ngayon ay mas lalong kaunti ang kanyang tulog. Subali’t itong mga pag-aaral ay nagbigay sa kanya ng mas malaking mga tulong sa pagsagawa ng kanyang mga tungkulin sa relihiyosong buhay, dahil sa kolehiyo ng Heswita na kinunan niya ng kursong ito, natural ay may kapilya, kung saan ay madali para sa kanya ang makinig ng Misa at magkomunyon. Ang kurso sa mga pag-aaral sa negosyo ay natapos ng tatlong taon at, salamat sa Diyos, nakatapos siya sa mga eksaminasyon sa bawa’t pagkakataon ay nakakukuha siya ng napakagaling na mga marka; higit sa lahat sa huli, sa kabila ng pagkaratay niya sa kama ng isang buwan dahil sa hepatitis at isang buwan pa sa pagpapagaling. Noong Hunyo 1967, ay natapos ang mga pag-aaral, na may kalakip na Titulo.

Pinagsasabay niya ang kanyang trabaho at pag-aaral kasabay ng apostolado sa Aksyon Katoliko. Gawi niya ring dumalaw sa mga ospital sa mga Linggo, tinuturuan at inaalo ang mga may sakit. Hanggang ang kanyang edad ay umabot ng dalawampu’t walo, ang kanyang apostoladong buhay ay napakatindi, dahil iniuukol niya ang lahat ng kanyang libreng oras dito. Sa isang okasyon ay ginawa niya ang Espiritwal na mga ehersisyo ni San Ignacio kasama ang mga Heswita, tumira doon at siniguro sa kanya na wala siyang magiging anumang pakinabang para sa buhay relihiyoso; ganoon pa man, ang mga ehersisyong iyon ay napakalaking pakinabang sa kanya at malaking karanasan. Sumali rin siya sa maikling mga kurso ukol sa Kristiyanidad, na nagpalakas ng kanyang espiritwalidad, na nagsisimula nang manghina. Subali’t mula sa edad niyang dalawampu’t walo, nang siya ay nagkaroon ng mas maraming kontak sa mundo, natagpuan niya ang kanyang sarili na hinihila ng kanyang mga kahinaan bilang tao, na nang mga panahong iyon ay halos hindi lumalago sa kanya, na nagresulta sa paulit-ulit na labanan ng pagkadapa at muling pagbangon; dahil kahit na marami siyang pagkadapa, ay hindi siya tuluyang sumusuko, sapagka’t siya ay nagkukumpisal at nagkokomunyon nang napakadalas. Iyon ang mga taon ng malaking interior na pagdurusa, hindi maipaliwanag na kalungkutan at halos desperasyon. Gayunman, sa gitna ng maitim na alimpuyong ito, sa panaginip ay ipinaalam sa kanya na ang Pinakabanal na Birheng Maria ay tutulungan siyang matalo si Satanas, na may bagong muling pagkabuhay ng kanyang buhay espiritwal; na sa bandang huli ay natupad sa El Palmar de Troya. Sa panaginip, nakakita siya ng napakalaking anino na itinutulak siya sa napakatarik na bangin, at nakita niyang may isang taong pinipigilan siya pabalik at iniligtas siya sa pagkakahulog sa kailaliman.

Malalim ang kanyang pagmamahal sa literatura at sining. Sa maagang gulang tulad ng nabanggit na, ay ikinintal ng kanyang ama sa kanya, gayundin sa ibang mga anak, ang pagmamahal sa magandang mga aklat, mga kuwadro at iba pang mga porma ng kulturang hindi sumasalungat sa Batas ng Diyos. Ang kanyang ina ay hindi sapat ang oras para dito, dahil sa napakaraming mga tungkulin sa tahanan; subali’t ang mga hilig niya ay tulad din ng sa kanyang asawa. Lahat ng gawa ng literatura ay nakabibighani kay Manuel; higit sa lahat mga tula. Buhat sa kanyang kabataan ay binasa niya ang mga klasikong Espanyol: Santa Teresa ni Jesus, San Juan ng Krus, Cervantes, Lope de Vega, Tirso de Molina, San Pedro Calderon de la Barca, at iba pa… At ganoon din ang mga kilala sa romantisismo, magkapanahong mga manunulat, at iba pa. Sa bandang huli ay sumulat siya ng ilang bilang ng mga tula, at nanalong unang gantimpala para sa isa sa isang paligsahan sa tula; nguni’t nang siya ay naging relihiyoso ay sinunog niya ang lahat ng kanyang mga sinulat.

Bandang katapusan ng 1966, sa Madrid, nang siya ay nag-aaral pa ng tungkol sa Negosyo, sa pamamagitan ng isang kaibigan ay nakilala niya ang superior ng ‘Saint John of God Brothers’, na nakatira sa bahay palusugan ng Ating Amang Hesus ng Dakilang Kapangyarihan sa Sevilla. Kahit hindi nagbanggit si Manuel ng anumang alok, ang superior ay binigyan siya ng isang puwesto sa Kompanya ng Seguro at sa mga Pagawaan ng Institusyong ito, para pamahalaan niya ang administrasyon at mga kuwenta. Sinabi ni Manuel na payag siya, subali’t bago ito ay kailangan niya munang kumuha ng pangalawang titulo. Malalim na kaligayahan ang pumunta siya at doon manirahan sa Sevilla, isang lungsod na kanyang binisita sa nakaraan ng dalawang ulit, at ang ekstraordinaryong ganda ay nakaakit sa kanya. Nakuha niya ang kanyang titulo, humingi siya ng bakasyon sa ‘Nuclear Energy Board’ at ibinigay naman sa kanya ng isang taon.

Noong ika-15 ng Enero 1968, ay dumating siya sa Sevilla sa pamamagitan ng kotse, kasama ang kanyang ina at isang kapatid na lalake. Tinanggap siya nang may malaking pagmamahal at konsiderasyon ng superior ng ‘Saint John of God Brothers’. Nagsimula siya sa kanyang trabaho sa pagsuri sa lahat ng perang ideniposito sa mga bangko ng Espanya at mga institusyon ng pag-impok sa okasyon ng malaking kampanyang ginagawa ng superior para sa konstruksyon ng ‘Saint John of God City’ sa probinsiya ng Sevilla. Pagkaraan, ay inilaan niya ang kanyang sarili sa pagmasid at pag-organisa ng Kompanya ng Seguro ni San Rafael at ni San Juan ng Diyos, na nahulog na sa kumpletong kaguluhan, at sa pamamagitan ng maraming trabaho at mabuting pagpapasiya, ay naitama niya ang mga ito. Napakasaya niya sa trabaho niyang ito. Siya ay lubos na nagustuhan at iginagalang ng lahat, mga relihiyoso, mga bata at mga manggagawa. Nagtrabaho siya na may malaking sigasig, higit sa lahat dahil siya ay nakikitungo sa isang Katolikong Sosyal na gawain. Hindi niya pinapansin ang mga sakripisyong kanyang ginagawa at tinatamasa niya ang malaking tiwala ng superior at ng ibang mga relihiyoso.

Ang pagdating niya sa Sevilla, isang napakamagandang kabisera ng Probinsya, hindi nagtagal ay nairugtong sa isa sa pinakatransendenteng kaganapan sa kasaysayan: ang mga Aparisyon ng Pinakabanal na Birheng Maria sa El Palmar de Troya, at ang kaugnayan niya sa ‘principal seer’, na si Clemente Domínguez y Gómez.

Noong ika-30 ng Marso 1968, ang Pinakabanal na Birhen ng Carmel ay nagpakita sa unang pagkakataon sa ibabaw ng isang puno ng lentisko sa pag-aari ng La Alcaparrosa, sa apat na kabataang mga babae mula sa nayon: sina Rafaela, Ana, Josefa at Ana. Ang palumpong o puno na ito na tinatawag na lentisko ay marami sa propreyedad na iyon. Wala nang natira pa sa puno ng lentiskong iyon buhat sa unang aparisyon, dahil ang mga deboto ay kumukuha o pinuputol ang mga sanga nito bilang mahalagang mga relikya. Isang maliit na Krus na kahoy ang inilagay sa eksaktong Lugar, at sa palibot nito ay maraming mga panalangin ang dinasal at ang mga seers ay nakatanggap ng mga pagdalaw mula sa langit. Hindi nagtagal, si Clemente na noon ay isa nang seer, ay inilagay ang Sagradong Mukha ni Hesus at ang Imahen ng Ating Ina ng El Palmar sa lugar na ito ng Lentisko. Sa paraang ito ang lugar na pinili ng Pinakabanal na Birhen sa una niyang aparisyon ay naipreserba. Pagkatapos ng apat na kabataang mga babae, ay nagkaroon ng iba pang mga seer: sina Rosario Arenillas mula sa El Palmar de Troya noong ika-14 ng Abril 1968; Maria Marin, buhat sa Utrera, noong ika-20 ng Mayo 1968, at Maria Luisa Vila, mula sa Sevilla, noong ika-6 ng Hunyo 1968. At ng taon ding iyon: sina Antonio Romero, Jose Navarro (Cayetano), Manuel Fernandez, Antonio Anillos at iba pa, lahat residente ng El Palmar de Troya. Sa dakong huli si Arsenia Llanos, mula sa Jerez de la Frontera, ay pinili rin bilang isang ‘seeress’. Ang nakalulungkot, ang lahat ng mga seer na iyon sa bandang huli ay ipinagkanulo ang Gawain ng El Palmar, at iniwanan ang Sagradong Lugar ng mga Aparisyon, sa iba’t-ibang dahilan.

Si Manuel ay nakilala si Clemente sa Sevilla noong ika-18 ng Mayo 1968; at iyon mismo ang eksaktong sandali na denitermina ng Probidensiya para malaman, masundan at maibahagi ang mga yugto na pagdadanan ni Clemente bilang isang seer. Tungkol sa kanyang pagkakakilala kay Clemente, ang kanilang pagiging magkaibigan ay lalong nagiging malapit araw-araw at mas sinsero. Si Clemente ay ipinanganak dito sa lungsod ng Sevilla, sa isang bahay na may kalapitan sa kasalukuyang apostatang romanong katedral, noong ika-23 ng Abril 1946. Siya ay nagtrabaho sa isang opisna bilang tagatuos at namumuhay nang payak lamang. Sa mga unang araw ng kanilang pagiging magkaibigan, matapos ang pag-uusap nila, ay nagpahayag si Clemente na sa loob ng isang linggo ay nagkaroon siya ng dalawang panaginip: ang Pinakabanal na Birheng Maria ay nagpakita sa kanya at dinamitan siya ng abito ni Santo Domingo. Sinabi ito ni Clemente sa kanya sa napakanatural na paraan lamang. Hindi ito binigyang importansiya ni Manuel. Subali’t siya, sigurado sa pagkatransendente ng mga panaginip, ay mariing muling nagpatibay: Ako ay magiging isang ‘Dominican’.

Nang makilala niya si Clemente, si Manuel ay dati nang dumalaw sa lugar ng mga Aparisyon dahil lamang sa kuryusidad, subali’t may kasamang respeto at interes. Ikinuwento niya kay Clemente ang tungkol sa El Palmar, na dumalaw na rin doon, at sila ay naglakbay papunta sa Lugar ng mga Aparisyon sa kotse ni Manuel. Sa loob ng magkakaibang mga pagdalaw na ginawa nila sa taong 1968, ang kanilang saloobin ay kuryusidad na may respeto, dahil sa kanilang mga puso ay tinatanggap nila na may supernatural ngang maaaring nangyayari.

Noong ika-15 ng Oktobre 1968. Nalaman nila na ang Pinakabanal na Birhen, sa pamamagitan ni Maria Marin, ay nanawagan sa marami na pumunta sa araw na iyon sa El Palmar. Siya at si Clemente ay pumunta sa El Palmar kinagabihan. Nang sila ay dumating ay tapos na ang lahat dahil halos mag-aalas onse na ng gabi. Gayunman, may hindi magandang naghihintay sa kanila sa mga oras na iyon. Nang dumating sila sa may pasukan ng propreyedad, napagmasdan nila na ilan pang bilang ng mga tao ang nasa Lentisko. Umiikot sila na parang sumasayaw paikot sa isang babae, habang umaawit ng mga Aba Ginoong Maria ng Rosaryo, na nasasalitan ng sarkatiskong mga pagbulalas ng tawa, halakhak at parang demonyong nagpapalakpakan. Ang kakila-kilabot na panoorin ay nababanaag sa distansiyang iyon salamat sa mga may ilaw na mga kandila doon. Hindi na sila tumuloy pa sa Lentisko. Nagdasal na lamang sila ng ilang Aba Ginoong Maria at bumalik na sa Sevilla. Makaraan ang ilang panahon ay nalaman nilang may baliw na babaeng walang nakakikilala, ang naghasik ng pagkalito sa mga naroon sa pagsasabing siya ang pagkakatawang-tao ng Birhen ng Pillar. Buhat sa araw na iyon, siya at si Clemente ay praktikalmenteng tumigil na sa pagdalaw sa El Palmar.

Subali’t, sa mga unang bahagi ng tag-init ng 1969, salamat sa artikulong inilathala sa pahayagang ABC ng isang Heswitang Pari sa pagtatanggol sa El Palmar, nagkaroon muli sila ng interes sa mga supernatural na kaganapan doon. Ang importanteng petsa ay ika-15 ng Agosto 1969, Kapistahan ng Pag-akyat sa Langit ng Birhen. Sa umaga siya at si Clemente ay umalis upang magpalipas ng araw sa baybayin ng Cadiz. Nguni’t habang nasa daan ay nagdesisyon silang tumuloy sa El Palmar de Troya. May grupo ng mga tao doon, naghihintay sa isang Heswitang Pari, na maaaring magdaos ng Misa sa hapon. Hindi nagtagal ay dumating ang Paring ito. Kinausap nila ito at nagpasiyang doon na gugulin ang buong araw.

Marami pang mga perigrino ang dumating doon pagkahapon. Ang Heswitang Pari ay nagdaos ng Misa sa isang altar sa tabi ng pader na hangganan, sa labas ng lugar ng mga Aparisyon.

Habang nagmimisa, si Maria Luisa Vila ay nagkaroon ng bisyon sa Pinakabanal na Birhen. Iyon ang pinakaunang pagkakataon na nandoon sila habang may ekstasi, kahit hindi sila gaanong malapit sa ‘seeress’. Tumanggap sila ng Banal na Komunyon nang may malaking debosyon at nakumbinsing ang mga Aparisyon sa El Palmar ay totoo. At pumunta na sila sa Lentisko, kung nasaan si Maria Marin, na nasa kahanga-hangang ekstasi, nakikita ang Panginoon. Kagyat ay nakarinig sila ng makapangyarihang tinig na nagsabi ng katiyakan: “Si Kristo ay presente dito!” Nanginig ang kanilang buong pagkatao. Iyon ang unang pagkakataon na narinig nilang ang Panginoon ay nagpapakita sa El Palmar. Nakita rin nila ang isang bisyon ni Rosario Arenillas, at napansin nila ang nakakapasiglang bango buhat sa langit. Buhat noon ang pagdalaw nila sa El Palmar ay halos araw-araw na. Nakilala nilang mabuti ang mga seer, at nagkaroon ng mga pruweba sa katotohanan ng mga ito.

Napakasignipikante ang madalas na mga atensiyong ibinibigay ng Panginoon at ng Pinakabanal na Birhen kay Clemente sa pamamagitan ng iba’t -ibang mga seer ng El Palmar, inihahanda siya sa espesyal na paraan at nagpapakita ng espesyal na pagtatangi sa kanya. Walang duda, ang Langit ay inihahanda ang daan para sa isa na kung kanino ang Kanilang pinakaimportanteng mga Mensahe ay ipagkakatiwala.

Isang hindi malilimutang araw para sa kanila ay noong ika-14 ng Septyembre 1969, Kapistahan ng Eksaltasyon ng Banal na Krus. Gabi na. Hindi pa natatagalan, ay nasaksihan nila ang ekstasi ni Maria Luisa Vila, na napuno sila ng malaking kapayapaan. Subali’t ang Demonyo, ginamit ang isang presente doon, ay linigalig ang kaluluwa ni Manuel, napuno siya ng pag-aalinlangan. Siya at si Clemente ay pumunta sa lansangan. Pagdadalamhati at pagkalito, ang nanaig sa isip ni Manuel at siya ay sumigaw: “Hindi na ako babalik sa El Palmar hangga’t hindi ako tinatawag ng Birhen!” Umiyak si Clemente. Walang anu-ano, isang napakamakapangyarihang liwanag ang nakita mula sa abot-tanaw, dahan-dahang lumapit hanggang dumapo sa ibabaw ng Lentisko, pumorma ng isang malaking Krus sa ibabaw ng pedestal ng mga nagliliwanag na mga bulaklak na may kahanga-hangang ningning. Hindi maipaliwanag ang emosyon. Siya at si Clemente ay pabalik na tumakbo patungo sa Lentisko. Nguni’t nang nangangalahati na sila, ay nawala ang kagila-gilalas na bisyon. Nagtanong sila sa tatlong mga taong nagdarasal doon kung may nakita silang anuman. Tiningnan nila sila nang may pagtataka, sumagot ng wala. Ang seer na si Jose (Cayetano) ay nandoon din, at kinumpirma niya ang kanilang bisyon, at nang mga sandaling iyon ay pumasok sa kahanga-hangang ekstasi.

Nagpatuloy silang nagpabalik-balik sa El Palmar. Noong ika 30 ng Septyembre 1969, nang si Clemente ay nagkaroon ng kanyang unang bisyon. Isa at kalahating taon ang lumipas buhat sa unang Aparisyon sa El Palmar. Marami-raming bilang ng mga tao ang nagdarasal sa Lentisko, kasama nila ang seeress na si Rosario Arenillas. Nag-uumpisa nang gumabi. Kagyat ay naramdaman nila ang buntong-hininga mula kay Clemente, na nagsabi sa kanilang nakakakita siya ng dalawang mga pigura ng tao ang isa ay matangkad at ang isa ay mas mababa, naglalakad nang dahan-dahan patungo sa Lentisko mula sa mataas na bahagi ng propreyedad. Ang dalawang mga pigura, madilim, na ang kanilang mga mukha ay hindi maaninag ng seer, ay tumigil ng mga ilang metro mula sa Lentisko. Si Clemente, habang nakikita niya sila, ay alam ang lugar at ang mga taong nakapaligid sa kanya. Naintindihan niya sa mga detalye, parang malabo, ng kanilang mga katawan, na sila ay ang Panginoon at si Padre Pio. Pagkatapos ng bisyon, ang seeress na si Rosario Arenillas, na nasaksihan din ang aparisyon, ay nagkumpirma na sila nga ay ang Panginoon at si Padre Pio. Dumaaan ang ilang araw, ay nagkaroon siya ng kaparehong bisyon, at sa parehong mga pangyayari, kasama ang seeress na si Maria Luisa Vila.

Buhat sa panahong ito, ay madalas nang nagkakaroon ng mga bisyon si Clemente. Nakita niya rin ang Birhen, si San Jose at iba pang mga Santo, subali’t sa parehong paraan tulad ng unang dalawang mga bisyon: madilim at hindi maaninag ang kanilang mga mukha. Ika-8 ng Disyembre 1969, Kapistahan ng Imakuladang Konsepsiyon, ay memorableng araw para kay Clemente. Sa umaga ay pumunta sila sa El Palmar para manatili doon sa buong araw. Marami-raming mga tao ang nagkita -kita roon. Nang mga kalahatian ng umaga, si Clemente ay pumasok sa ekstasi sa bisyon ng Imakuladang Birhen. Makaraan ang ilang minuto, ang Panginoon ay nagpakita bilang Kristong Hari. Iyon ang unang pagkakataon na ang seer ay nakita ang Panginoon at ang Birhen nang malinaw na malinaw. Nakita niya ang lahat ng detalye ng Kanilang mga mukha nang perpektong-perpekto. Si Clemente ay lumuhod sa lupa sa masidhing kagalakan, na nawala ang lahat ng kanyang mga pandama. Simula sa araw na iyon, sa lahat ng mga bisyon ni Clemente, siya ay may perpektong pandama. Subali’t sa gabi, noon ay madilim na, ang Langit ay inaliw siya ng mas nakamamanghang mga bisyon. Una ay nagpakita ang Pinakabanal na Birhen, napapaligiran ng mga Anghel na dala ang mga Abito ng ‘Order of Saint Dominic’. Ilang sandali ang lumipas ay nagpakita ang Panginoon, at maya-maya ay ang isang Santo. Ipinakilala ng Panginoon sa seer na iyon ay si Santo Domingo. Itong Banal na Pundador ng mga Dominicans ay sinabi sa seer na presente rin si San Jose, na nakita na rin. Sa unang pagkakataon ay narinig ng seer ang mga boses ng Panginoon, ng Birhen at ng dalawang mga Santo. Ang kanyang bisyon, gayunman, ay naging mas lalong kahanga-hanga. Tinanggap ni Clemente ang Abito ni Santo Domingo mula sa mga kamay ng Pinakabanal na Birhen. Ang mga Anghel ay dinala ito at isinuot ito sa kanya. Hindi nagtagal ay natanggap niya ang sagradong mga kasuotan ng Pari, at binigkas ang mga bahagi ng Misa sa Latin, na idinikta sa kanya ni San Jose, maliban sa Konsagrasyon. Ang lahat ng ito ay naganap sa mistikal na paraan, dahil nakita ng seer ang kanyang sarili na nakasuot ng ganoon sa bisyon. Iyong mga nakapaligid sa seer ay nakita lamang ang kanyang mga kilos at narinig ang kanyang boses. Ang ekstasing ito ay hindi mailarawan ang kagandahan at makabagbag-damdamin.

Natanggap ni Clemente ang unang Mensahe niya mula sa mga labi ni Santo Domingo noong ika-10 ng Disyembre 1969, na inirerekomenda ang pagdasal ng Banal na Rosaryo ng mga Ama Namin. Gayunman, isang napakaimportanteng bagay, ang naganap ng araw na iyon. Nang dumating sila sa El Palmar, ang pasukan patungo sa propreyedad, na malapit sa malaking Krus sa nakapalibot na bakod, ay sarado. Iyon ang pangunahing pasukan. Nagdasal na lamang sila sa malapit sa kung saan sa bandang huli ay isinatrono ang imahen ng Banal na Pastora. Si Clemente ay nagkaroon ng ekstasi. Nakita niya si San Jose na mula sa Lentisko ay tumungo sa may bakod, malapit sa kanila. Ang Panginoon at si Santo Domingo ay nagpakita rin. Nang matapos ang ekstasi, ay may nakitang isang bagong daanan ang nabuksan, na sa ngayon ay nakikita pa. Hindi sila makapaniwala, sapagka’t wala ni isa mang nakarinig ng kahit na kaunting ingay. Tanging si Don Antonio Vota ang nagsabi sa kanila na habang si Clemente ay nasa ekstasi, ay pumunta siya para ilagay ang kanyang kamay sa pader at bumagsak ito. Hindi kapani-paniwala, dahil ang pader ay matibay ang pagkakagawa kaya hindi basta-basta babagsak. Nagsabi si Clemente na si San Jose ay nakatayo sa pader doon mismo sa bagong daanan. Naunawaan ng lahat na ang Santong ito ang nagbukas nito. Hindi sila naglakas-loob na pumasok. Sa wakas sila ay pumasok sa propreyedad na may kaunting kaba at, nang sila ay nakailang hakbang na, ay nakita ni Clemente si San Jose na, buhat sa daanan, sa pamamagitan ng kanyang tungkod, ay iniutos sa kanila na pumunta sa Lentisko.

Noong ika-12 ng Disyembre 1969, si Clemente ay nagkaroon ng bisyon kay Santo Domingo, na nagsabi sa kanya: “Tingnan mo ngayon sa aking kanang kamay ang Banal na Mukha ng Ating Panginoong Hesukristo Tingnan mo, aking anak, ang Mukha Niya na ibinigay ang lahat, hanggang sa huli Niyang hininga, para sa iyong mga kasalanan at para sa mga kasalanan ng buong mundo.” At ang Banal na Mukha ni Hesus ay nakita, kahapis-hapis at nagdurugo. Pagkatapos ay ibinigay ni Santo Domingo sa kanya ang importanteng mga Mensahe tungkol sa Banal na Mukha: ang pagpapakalat ng Banal na Mukha sa iba’t-ibang dako ng mundo, ang Banal na Viacrucis at ang Reparatori Komunyon sa bawa’t Unang Huwebes, sa paggawa ng reparasyon para sa mga kalapastanganang nagawa sa Banal na Mukha ng Panginoon.

Hanggang sa mailagay nang maayos ang Banal na Mukha sa Lentisko, ay nagdadala sila ng larawan ng Mukha ng Panginoon, na kung saan sa harap nito ay nagdarasal sila. Ang Banal na Mukha sa Lentisko ay inilagay nang maayos, sa utos ng Langit kay Clemente, noong ika-2 ng Pebrero 1970. Ang Imahen ng Banal na Pastora ay inilagay at binasbasan noong ika-1 at ika-2 ng Marso 1972. Ang Ating Ina ng El Palmar ay inilagay sa Lentisko noong ika-12 ng Septyembre 1972.

Sa propesyonal na trabaho ni Manuel sa ‘Saint John of God Institute’, dahil sa kanyang pakikiisa sa mga Aparisyon sa El Palmar de Troya, ang kanyang katanyagan ay gumuho. Kinonsidera ng mga relihiyoso na ang kanyang gawain sa Institusyon ay hindi naaayon sa mga Aparisyon, na pinaniniwalaan niya nang lubos. Hindi niya kailan man pinabayaan ang kanyang propesyonal na mga tungkulin; kung kaya ang tanging dahilan ng pagkakasalungat na iyon ay ang mga Aparisyon sa El Palmar, pagkatapos na ito kondenahin ng apostatang kardinal ng Sevilla, si Bueno Monreal, ay maaaring makompromiso ang ‘Saint John of God Institute’. Gayunman, ang kubarde at hindi makatarungang superior ng mga relihiyosong iyon, gayundin ng iba pang mga relihiyoso, ay alam na alam lahat ang kanyang katapatan, propesyonalismo at integridad bilang Katoliko, sapagka’t maliban sa, sa mga Aparisyon ay tinuturuan sila kung paano maging tunay na mga Kristiyano. Nguni’t ang kanilang takot at kahinaan ng loob sa harap ng mga sasabihin ng iba ay nagtulak sa kanila na ipagkanulo ang kanilang sariling mga konsensiya, umakto ng hindi makatarungan at pinaalis siya.

Si Manuel Alonso ay ang dakilang tagapagpalaganap ng mga Palmaryanong mga Mensahe na ibinigay kay Clemente Dominguez, at kasama niya sa marami niyang apostolikong mga paglalakbay sa iba’t-ibang dako ng mundo. Sila ay parehong hindi makatarungang nawalan ng trabaho dahil sa matapang na pagdepensa sa Gawain ng El Palmar. At pinahintulutan ito ng Diyos para buhat noon ay maipagkaloob nila ang kanilang mga sarili nang buong-buo sa apostolado. Sa iba’t-ibang mga Mensahe buhat sa Langit, Ang Panginoon, ang Birhen at ang iba pang mga Santo ay ipinakita ang kanilang pagmamahal kay Manuel, binibigyan siya ng mga pananalita ng pasasalamat at pagpuri sa pamamagitan ng seer. Kahit siya ay hindi mismo seer, may mga pagkakataon, pareho noong siya ay isa pang lego at isa nang Obispo, siya ay nagkaroon ng personal na mga espiritwal na kapangyarihan na lalong nagpatibay pa sa kanya, hangga’t maaari, sa katotohanan ng El Palmar.

Ang Banal na Gawain ng El Palmar ay lubhang inusig ng mga progresibista at nakasisirang herarkiya ng Romanong Simbahan, na noon ay pinamumunuan ng maluwalhating Papa Pablo VI, Martir ng Batikano, na alam ang mga Aparisyon at mga Mensahe ng El Palmar, na ibinigay mismo sa kanya ng seer. Si San Pablo VI kahit kailan ay hindi kinondena ang Gawain ng El Palmar de Troya. Sina Clemente Dominguez at Manuel Alonso ay kinailangang idepensa ang mga aparisyon ng El Palmar nang may puwersa at sigasig. Noong ika-23 ng Disyembre 1975, kahit na maraming mga hadlang, si Clemente Dominguez y Gomez, sa utos ng Ating Panginoong Hesukristo, ay ipinundar ang Relihiyosong Orden ng “Carmelitas ng Banal na Mukha Kasama ni Hesus at ni Maria”, na kung saan si Manuel Alonso Corral ay Katuwang na Pundador. Noong ika-1 ng Enero 1976, sa kahilingan ng Pinakabanal na Birhen, si Clemente Dominguez at si Manuel Alonso ay inordinahan bilang mga Pari ni Arsobispo Pedro Martin Ngo-dinh Thuc, na dumating mula sa Roma mga ilang araw ang lumipas. At noong ika-11 ng Enero 1976, sila ay parehog kinonsagrang mga Obispo.

Noong ika-29 ng Mayo 1976, dahil sa isang aksidente sa sasakyan na dala ni Satanas, si Obispo Padre Clemente ay nawalan ng paningin sa dalawang mga mata. Ilang mga buwan ang nagdaan, sa sugo ng Langit, si Obispo Padre Clemente ay natanggap ang pangalang Padre Fernando, at si Obispo Padre Manuel Alonso ay natanggap ang pangalang Padre Isidoro. Ang Orden ng Carmelitas ng Banal na Mukha ay lumaki, at ang malaking Kalipunan ng mga Obispo ay nabuo.

Sa lungsod ng Santa Fe de Bogota, kabisera ng Colombia, sa pagkamatay ni Papa San Pablo VI noong ika-6 ng Agosto 1978, si Obispo Padre Fernando, Clemente Dominguez y Gomez sa mundo, ay pinili, inanoint at kinoronahan bilang Papa direkta ng Ating Panginoong Hesukristo. Makalipas ang tatlong araw, ang bagong Papa, tinawag na Gregoryo XVII, De Gloria Olivae, ay inilipat ang Pamunuan ng Simbahan mula sa Roma tungo sa El Palmar de Troya, Sevilla, Espanya. Ganoon nagsimula ang kasaysayan ng Papa sa El Palmar de Troya, na may misyong ibalik sa dati at panatilihin ang doktrinal at disiplinaryong integridad sa Simbahan ni Kristo, sa pamamagitan ng malalim na mga reporma at dalubhasang mga turo. Sa layuning ito, si Papa San Gregoryo XVII ay tumawag ng ‘Holy Great Dogmatic Palmarian Council’ at ng ‘Holy Dogmatic Palmarian Synod’, na kung saan ang noon ay ang dating Reverendo Padre Isidoro Maria, Kalihim ng Estado, ay nakibahagi bilang prinsipal na katulong. Ang dakilang Gawain sa Reporma ay narating ang tugatog nito sa pagpaliwanag at paglimbag ng ‘Holy Palmarian Bible’.

Ang Pinakareverendo Padre Isidoro Maria, sa utos ni Papa San Gregoryo XVII ang Napakadakila, ay naglakbay sa iba’t-ibang dako ng mundo nangangaral at nagtuturo ng tunay na Palmaryano Katolikong doktrina. Noong ika-24 ng Oktobre sa taong 2000, si Papa San Gregoryo XVII ay gumawa at nilagdaan ang isang Apostolikong Dikreto, na nagnombra sa kanyang Kalihim ng Estado, Obispo Padre Isidoro Maria, bilang kanyang kahalili sa Katedra ni San Pedro. Agad pagkamatay ni Papa San Gregoryo XVII noong ika-21 ng Marso 2005 sa El Palmar de Troya, ang bagong Papa ay nagsimula sa kanyang turno bilang Papa sa pangalang Pedro II, De Cruce Apocalyptica. Noong ika-24 ng Marso, Huwebes Santo, ang kanyang opisyal na koronasyon ay naganap sa Katedral-Basilika ng Ating Ina ng El Palmar Koronada sa El Palmar de Troya, sa tulong ng lahat ng Palmaryanong mga Obispo, ng iba pang mga kasapi ng aming Relihiyosong Orden at ng malaking bilang ng mga tersyaryong mananampalataya ng Banal na Palmaryanong Simbahan. Nang araw ding iyon, ika-24 ng Marso, si Papa San Pedro II ang Dakila ay kinanonisa ang kanyang mapitagang hinalinhan si Papa Gregoryo XVII ang Napakadakila.

Ang turno ng pagiging Papa ng Maluwalhating Bikaryo ni Kristo, Pedro II, ay tumagal ng anim na taon, tatlong buwan at dalawampu’t apat na araw. Siya ay isang Papa ng napadakilang gawain para sa interes ng Simbahan, dahil gumawa siya at nag-apruba ng ‘magnum opus’ o obra maestra ng ‘Palmarian Ecclesiastical History’, gayundin ang ‘Palmarian Lives of the Saints’, ang ‘Children’s Grade Bible’ at ang ‘Elementary’ at ‘Intermediate Grade Bibles’. Iwinasto at isinaayos ang mga Mensahe ng El Palmar de Troya. Tiyak na espesyal na mababanggit sa kanyang mga sinulat ay ang kanyang Tatlumpung ‘Apostolic Letters’ na ipinadala sa Simbahan para magturo, magtama at buhayin ang loob ng kanyang Kawan, na kanyang minamahal nang lubos bilang dakilang Pastol. Idineklara niyang ‘Holy Years’ ang 2008, 2010 at 2011. Solemne niyang ikinonsagra ang Militanteng Simbahan sa Eternal na Ama noong ika-21 ng Marso 2008. Ganoon din solemne niyang ikinonsagra ang Simbahan, Espanya, ang Mundo at ang buong Sandaigdigan sa Banal na Mukha ng Ating Panginoong Hesukristo noong ika-30 ng Marso 2010. Ginawa niya ring napapanahon, iwinasto at rinetoke ang iba’t-ibang doktrinal na mga paksa. Malaking bilang ng mga natatanging kasapi ng Mistikal na Katawan ni Kristo ay itinaas sa ranggo ng Kaluwalhatian sa mga Altar at idineklara niya ring mga Doktor ng Simbahan. Ganoon din, noong ika-23 ng Hulyo 2006, ay hindi magkakamali niyang tinukoy na siya sa panig ng kanyang ama ay galing sa angkan ni San Fernando III, hari ng Castile at Leon, at ng kanyang unang asawa na si Santa Beatrice ng Swabia; at sa panig ng kanyang ina ay galing sa angkan ni San Alfonso Sanchez de Cepeda, at ng kanyang pangalawang asawang si Santa Beatrice de Ahumada, mga magulang ng dakilang Repormadora ng Carmel, si Santa Teresa ni Jesus. Dogmatiko niya ring tinukoy ang iba pang mga bagay na may kinalaman sa doktrina.

Bilang Papa ay may malaki siyang interes na bisitahin at magdaos ng Banal na mga Misa sa iba’t-ibang mga lungsod at mga bansa na may bakas ng kanyang Banal na mga Yapak, at nang sa gayun ay pagbungahin ang salita ng Diyos, sa pagtulad sa unang Papa San Pedro I ang Napakadakila. Kung kaya, sa pagtalima sa hangaring ito, siya ang unang Papa na nakilalang gumawa nito, na nagdaos ng Banal na Misa sa Rusya, noong ika-27 at 28 ng Mayo 2008 sa Saint Petersburg, at noong ika-29, ika-30 at ika-31 ng Mayo ay sa Moscow. Sa Moscow ay ikinonsagra niya ang Rusya sa Banal na Mukha, sa Ating Ina ng El Palmar Koronada at sa Pinakabanal na San Jose ng El Palmar Koronado, para hingin sa Eternal na Ama ang mabilis na kumbersyon ng mga tao sa Rusya.

Ang kanyang kalusugan ay nagsimulang humina nang nakakaalarma sa simula ng taong 2009, sa mga problema sa bato, na may katagalan na rin niyang iniinda. Sumailalim siya sa maraming mga operasyon. Sa isa sa mga iyon, na tumagal ng limang oras, ay natuklasan ang kanser sa ‘ureter’, at nadesisyonang ito ay alisin at alisin din ang kanang bato, na hindi na gumagana. Simula noon ang kanyang mga problema ay lalo pang lumalala. Isang napakadelikadong tumor ang natuklasan, at kahit na sa dinami-dami ng mga pagusuri at mga gamutang dinaanan niya, ang kanser ay patuloy na kumakalat. Ang kanyang kagustuhang gumaling, sa ilalim ng kalooban ng Diyos, para makapagsilbi at makapagtrabaho para sa Simbahan, ay lalong nagpapaigting ng kanyang paghihirap, dahil lagi niyang nalalaman ang kalubhaan ng kanyang kondisyon, na lagi nang kinakailangan niya ang tulong. Sa bawa’t paglipas ng mga araw ay nararamdaman niyang lalo lamang lumalala. Pinanghina na ng sakit ang buo niyang lakas. Ang mga doktor na tumitingin sa kanya ay hindi malaman kung ano ang sasabihin sa lahat ng pagdurusa ng kanyang katawan. Hindi nila maunawaan kung paano siya nanatiling buhay.

Hindi mabilang na mga gamot at paggamot ang kanyang tinanggap simula noong Semana Santa 2011 hanggang sa araw ng kanyang kamatayan. Lubhang napakasakit na makita ang Padre Heneral ng Simbahan na patuloy na humihina, na makita siyang hindi na makapagsalita, wala na ang ngiti, titig at pagbibigay ng lakas ng loob. Sa loob ng mga huling araw ng kanyang buhay, ay halos hindi na siya nakatatanggap ng pagkain at inumin, at ang lahat ng pagtatangka sa bagay na iyon ay nagreresulta sa wala.

Ang kanyang karamdaman ay may panahong mabuti at may panahong grabe, kung kaya laging ang akala ay iyon na ang kanyang huling mga sandali. Paulit-ulit niyang sinasabi na, dahil sa malaking debosyon niya kay Santa Teresa, iniisip niya na ang araw ng kanyang kamatayan ay ika-15 ng anumang buwan, sapagka’t ang kapistahan ng Banal na Repormadora ay ika-15 din. Noong malapit na ang ika-29 ng Hunyo, Kapistahan ni San Pedro I ang Napakadakila, inisip na malamang ay hindi na niya iyon mararating.

Dumaan ang mga araw ang kanyang paghinga ay naging nakakaalarma sa hirap, kung kaya ang Komunidad ng mga Prayle bago pumunta sa panggabing pagsamba sa simula ng mga Orasyon bago ang Pista ng ika-16 ng Hulyo, ang lahat ng mga Prayle ay pumunta sa Selda ng Papa para magpaalam sa Santo Papa, at ang bawa’t isa ay nagbigay ng kanilang Basbas, dahil grabe na ang kalagayan niya. Ito ang nais ng Santo Papa, na naganap, dahil nais niya laging magpaalam sa lahat bago siya mamatay, kahit noon ay hindi na siya nakamamalay. Ilang oras ang lumipas ay namatay siya sa apartment ng Papa sa monasteryo ng Carmelitas ng Banal na Mukha sa Sagradong Lugar ng El Palmar de Troya, oras na 20:07 noong ika-15 ng Hulyo 2011, gabi bago ang kapistahan ng ika-16 ng Hulyo, habang sa Altar Mayor ng Katedral-Basilika, ang araw-araw na Prusisyon Eyokaristikong pagsamba ay halos patapos na, habang inaawit ang Salve Regina at habang isinasagawa ang huling pag-insenso sa Altar. Nang nakahanda na ang mga paggayak para sa paglibing at siya ay nakasuot ng puting kabihisan ng Papa, siya ay dinala sa Santwaryo ng Altar Mayor ng Katedral-Basilika ng Ating Ina ng Palmar Koronada, kung saan siya ay binigyan ng pagpupugay na may pagpapakita ng malaking matapat na pagmamahal mula sa mga Prayle, mga madre, at mga mananampalatayang Palmaryano na dumating para sa perigrinasyon para sa ika-16 ng Hulyo. Idinaos ang mga turno ng Banal na mga Misa sa buong magdamag at kinabukasan, kasabay ng mga panalangin sa perigrinasyon.

Noong ika-16 ng Hulyo 2011, alas 12:00 ng tanghali, siya ay idineklarang ‘Venerable Servant of God’.

Si Papa San Pedro II ang Dakila ay solemneng kinanonisa noong ika-17 ng Hulyo sa taong 2011. Sa Akto ng pagkanonisa sa kanya, si Papa San Pedro II ay idineklarang “ang Dakila”, at pinangalanang “Protektor at Tagapagtanggol ng Banal na Palmaryano Kristiyanong Simbahan”.

Idineklara siyang Dakilang Doktor ng Simbahan noong ika-26 ng Hulyo sa taong 2011, kapistahan sa pagpupugay kay Santa Ana, Ina ng Pinakabanal na Birheng Maria.