Noong Oktobre 1917, nang Digmaang Pandaigdig I, ang kanyang ama, na isang sundalo, para makaiwas sa paglusob ng Austro-Hungarian Army ay nagtagumpay na alisin ang kanyang buong pamilya sa rehiyon ng Friuli kung saan sila nakatira at dinala sila sa Bologna. Buhat doon ay pumunta sila sa lungsod ng Siena bilang mga takas sa digmaan, at nanatili doon hanggang sa matapos ang digmaan; maliban sa kanyang ama na kailangang bumalik sa hukbo. Ang pagtakas mula sa kanilang lupa, gaano man kasakit at kahirap iyon ay para sa kanila lahat, dahil si San Enoc Maria ay espesyal na mapalad. Dahil, makaraan ang ilang araw makaraang dumating sila sa lungsod ng Siena, ang kanyang pamilya ay tumanggap ng pagdalaw ng isang mabait na Pari na, sa pagtingin kay Luis Celso, ay tinawag siya sa pamamagitan ng kanyang daliri at tinanong siya kung gusto niyang mag-aral. Dahil sumagot siya ng oo, ang Pari, sa pahintulot ng kanyang ina, ay dinala siya sa isang boarding school para sa primaryang pag-aaral na pag-aari ng Institution of the Sacred Heart, kung saan ang Pari ay direktor, na may kinalaman sa Congregation of the Sons of Holy Mary Immaculate. Doon ay nakatanggap siya ng matibay na edukasyong pangrelihiyon, ginawa ang kanyang Unang Komunyon noong ika-19 ng Marso 1918. Matapos ang digmaan, kinailangan niyang bumalik sa kanyang mga magulang sa kanyang tinubuang bayan sa rehiyon ng Friuli, noong Pebrero 1919. Ganoon na lamang ang pangungulilang kanyang naramdaman para sa Relihiyosong Insitusyon sa Siena kaya, sa pamamagitan ng Pari sa Parokya sa bayan, ay nagtagumpay siyang muling dalhin ng kanyang mga magulang doon. Doon ay tinapos niya ang kanyang primaryang pag-aaral; at tatlong taong pag-aaral sa segundarya. Sa panahong ito, sa pagbabasa ng mga libritong limbag ng Institute of Foreign Missions sa Milano, ay naging interesado siya sa mga istorya ng mga buhay ng mga misyonero sa China at India, na naramdaman niya ang kanyang bokasyon bilang misyonero para doon sa mga pagano na dumarami at lalong lumalakas.

Noong Septyembre 1923, ay pumasok siya sa Apostolic School of Saint Joseph, sa Genoa, na isang seminaryo minor para sa mga nais maging misyonero, na pag-aari ng Estere Missionary Institute, na kung saan noong 1924 ay ginawa niya ang kanyang pang-apat at pinal na taon ng segundaryang pag-aaral. Sa mga taong 1925 hanggang 1927, ay ginawa niya ang kanyang pag-aaral sa pilosopiya sa Monza, malapit sa Milano, sa isang paaralang nabangit sa itaas na institusyon. Sa mga taong 1928 hanggang 1930, ay ginawa niya ang kanyang unang mga taon ng Teolohiya sa Milano. Noong ika-20 ng Septyembre 1930, siya ay inordinang Pari sa Milano Katedral. Noong ika-29 ng Hunyo 1931, siya ay itinalaga, kasama ang tatlong mga kasamahan, bilang Apostolic Missionary, sa Vicariate sa Timog ng Shenchi, sa hilagang-kanluran ng China. Makaraang matanggap ang Krusipiho ng Misyonero noong ika-15 ng Agosto ng kaparehong taon, ay umalis siya patungo sa Venice kasama ang iba pa, at doon ay sumakay patungo sa China, dumating sa puwerto ng Shanghai sa China makaraan ang malayong biyahe na apatnapung araw. Mula roon ay nagpatuloy siya sa kanyang paglalakbay sa isang bangka sa ilog ng Yan-tse-Kiang (Blue River) patungo sa lungsod ng Nanjing, na kung saan ay pumunta siya sa pamamagitan ng riles sa Kaifeng, kabisera ng probinsiya ng Henan, pamunuan ng Apostolic Vicariate sa pangalang iyon, tumira sa lungsod hanggang sa katapusan ng taong 1932, para ihanda pa ang kanyang sarili sa kanyang misyon at pag-aralan ang mahirap na lengwahe ng Chinese. Noong Nobyembre 1932, siya at ang isang kasamahan, kasama ang bagong Titular Apostolic Vicar ng Han-Chung (Timog Shenchi), ay naglakbay patungo sa misyon. Sa gitna ng mapanganib at nakapapagod na mga pangyayari, sa peligrong maaaring sila ay mapatay, at pagkatapos makatawid sa pamamagitan ng upuang sedan at paa sa Tsing-ling mountain range o magkakatabing mga bundok (na umaabot pababa mula sa Tibet) sa napakatinding lamig, dahil noon ay nangangalahati ang taglamig, nakarating sila sa kanilang destinasyon noong ika-6 ng Enero 1933, kapistahan ng pagpapakilala ng Panginoon sa mundo. Sa bandang katapusan ng taong 1935, ay hinawakan niya ang posisyon ng koadyutor, tinulungan ang matatanda nang mga misyonero o mga Pari sa Parokya sa iba’t-ibang lugar. Napakalaki ang mga kahirapan sa apostolado dahil sa mabagsik na pagtingin sa Kristiyanidad ng malaking bilang ng mga paganong buddhist at ang kanilang aroganteng kalamangan. Ganoon ang apostoladong gawain ni San Enoc Maria at ng ibang mga misyonero ay nakamit ng pangangalagang pastoral sa labindalawang libong Katolikong mananampalataya na naninirahan kahalo ng dalawang milyong mga pagano.

Sa taglamig ng 1935, ang teritoryo ng misyon ay pinasok ng komunistang mga tropa ni Mao-Tse-Tung sa kanilang “mahabang martsa” patungong hilaga, kung saan sila sa huli ay bumuo ng isang komunistang republika hiwalay sa nasyonalista ni Chiang Kai-shek. Para mapangalagaan ang kanilang mga sarili sa pulahang hukbo, si San Enoc Maria at ang ibang mga misyonero ay nagkubli sa loob ng pader ng lungsod ng Han-Chung, ipinagtanggol ng hukbo ng nasyonalista, kung saan ang mga komunista ay hindi nagtagumpay na pasukin. Subali’t nang sila ay bumalik sa lugar ng kanilang misyon, ang lahat ay hinalughug na ng mga pulahan. Sa taong 1936, si San Enoc Maria ay pinangalanang Direktor ng Distrito ng Ku-lu-pa, na may maraming mga kapilya at mga komunidad ng Kristiyano. Doon, sa loob ng anim na taon, siya ay masigasig na nagtrabaho. Gayunpaman, siya ay biktima ng matinding persekusyon ng mga estudyante ng isang Unibersidad, na ipinuwesto ang kanilang mga sarili sa looban ng katabing dating pamunuan ng Apostolic Vicariate ng Han-Chung. Ang persekusyong ito ay dahil sa kanyang pagsalungat sa mga estudyanteng sumalakay sa kanyang mga kapilya, at paglalagay ng mga seryosong hadlang sa pagsamba at katekismo, maliban pa sa ibang mga katampalasan.

Si San Enoc Maria ay kinailangang magtago malayo sa lungsod sa gitna ng malaking mga pagpapakahirap at mga problema para mailigtas ang kanyang sarili mula sa mga tampalasang mga estudyante ng unibersidad. Noong gabi bago magpasko ng 1941, sila ay pumunta sa kanyang bahay para patayin siya, at pinaligiran at sinalakay ang edipisyo nang naghihiyawan at kaguluhang parang impiyerno, sa laking takot ng mga katekistang mga Relihiyosa roon. Hindi nila siya napatay dahil siya, ay binalaan ng ilang mananampalataya tungkol sa masamang intensyon ng mga estudyante, ay nakaalis sa tamang oras sa Ku-lu-pa at ipinagdiwang ang Paskong pagsamba sa lungsod ng Kao-pa, dalawampung kilometro ang layo. Sa taong 1942, hindi na nakabalik sa Distrito ng Ku-lu-pa, dahil sa panganib sa mga estudyante, ang Obispo ay ipinagkatiwala kay San Enoc ang bayan ng Sin-tzi, malapit sa Han-Chung.

Sa taong 1944, ang masamang gobernador ng Han-Chung, masyadong galit sa Simbahan, ay hindi makatarungang inakusahan ang obispo, si San Enoc at ang iba pang mga Pari na sinuspetsahang mga espiyang naglilingkod sa Hapon, isang bansang kinokonsiderang kaaway ng Chinese. Sa rasong ito lahat sila ay dinala sa isang concentration camp sa isang maliit na bayan ng Luoa-Yang, mga pitumpung kilometro mula sa Han-Chung. Makaraan ang ilang araw lamang ng mahirap na buhay ng pagkakatapon, ay nalaman nila ang isang teribleng pagpapakita ng Hustisya ng Diyos sa tampalasang gobernador; dahil sa pagsiyasat na ginawa sa lugar kung saan sila ay nakakulong, ay inatake siya ng matinding pamamaga dahil sa sakit sa babae at kinailangang dalhin agad sa Han-Chung, subali’t namatay sa daan. Si San Enoc at ang ibang mga misyonero ay napagsabihang ang gobernador, sa nag-aapoy na pagkahaling, ay narinig na nagsabi: “Napakaterible talaga ang Diyos ng mga Kristiyano!” Ang pruwebang ito ay napakalaking benepisyo para sa mga mananampalataya, na dinagdagan ang kanilang mga panalangin hiningi ang pagpapalaya sa nakakulong na mga Pari. Nang mga panahong iyon ay may digmaan sa pagitan ng Hapon at ng mga Amerikano, at ang isang grupo ng mga sundalong panghimpapawid na mula sa puwersa ng mga Amerikano ay tumuloy sa residensya ng Obispo ng Han-Chung. Dahil may mga Katolikong Opisyal sa mga Amerikanong sundalong panghimpapawid, sila ay nagulat sa kawalan ng Obispo at ng mga Pari, kung kaya, humingi ng mga impormasyon, nalaman nilang ang mga ito ay nasa concentration camp. Ang mga sundalong panghimpapawid, nagalit at nais ng espiritwal na tulong, ay hiningi sa asawa ni Generalissimo Chiang-Kai-shek para sila ay palayain, at ang order ay ibinigay ng Nasyonalistang Gobyerno para dito na gawin agad, at ang Obispo at ang mga Pari ay bumalik sa kanilang mga misyon. Buhat sa taong 1947 si San Enoc Maria ay namuno sa Missionary District ng Sin-ka-tze, sa hilagang kanluran ng Han-Chung, kung saan siglong taong mga mabuting Kristiyanong komunidad ay matatagpuan. Noong ika-7 ng Disyembre 1949, ang hukbo ni Mao-Tse-Tung ay nakarating sa lugar na ito. Sa kanilang pagdating, panibago at nakagigimbal na mga paghihirap ay nagsimula kay San Enoc na tumagal na mahigit sa dalawang taon, ang panahong dumating sa kanya na mamuhay sa ilalim ng komunistang kapangyarihan. Siya ay isinailalim sa mga pagkontrol, mga inspeksyon, mga interogasyon at pangkalahatang pagmamalabis. Sa lahat ng mga pagsubok na ito, siya ay laging gumaganti nang may dakilang talino at kahinahunan, walang pasubali o kalabuan; dahil ang Banal na Espiritu ay walang duda, inilalagay sa kanyang mga labi ang mga salitang dapat niyang sabihin at ginigiyahan ang kanyang mga hakbang, para siya ay laging manatili sa katotohanan. Salamat sa kanyang may inspirasyong gawi, kahi’t maraming mga kahirapan, ay nagawa niyang magpatuloy sa pamumuno ng kanyang banal na mga tagaparokya; na hindi lamang sa kaunting mga pagkakataon ay iniipit din ng mga tusong kaaway ng Simbahan na may layuning gumawa ng seryosong mga kahirapan para sa Misyonero at naghahanap ng ilang dahilan para siya ay tapusin. Ang patuloy na pagmamalabis mula sa mga sugo ng gobyerno ni Mao-Tse-Tung laban kay San Enoc Maria ay natapos sa isang popular na paglilitis na naganap noong ika-14 ng Abril 1952, dinaluhan ng mga sampung libong mga tao, na kung saan si San Enoc Maria ay kinailangang dumalo. Nang dinala sa lugar ng paglilitis, siya ay dinala kasama ang dalawang iba pa na nasentensiyahang barilin. Habang nasa paglilitis, na umabot ng tatlong teribleng mga oras, nakatayo sa lahat ng panahon, siya ay kinailangang makinig sa pitong nagsalita na inakusahan siya bilang isang imperyalista, gumagamit ng mga tao, mayabang, parasitiko at marami pang ibang mga bagay. Ang sigaw ng nagagalit na mga nagsasalita kung minsan ay inuulit pa ng katauhan. Sa huling sentensya, si San Enoc Maria ay kinonsiderang isang kriminal na dapat parusahan sa pamamagitan ng pagbaril; nguni’t ang tribuna ay nakakita ng mas nakahihiyang parusa: “ang habang buhay na pagpapalayas sa Popular na Republika ng China”. Ang lahat ay nakaulat sa radyo ng mga tao. Bago ang pagpapaalis sa bansa, siya ay ikinulong sa loob ng tatlong gabi at dalawang araw, sa ilalim ng pinakamahigpit na pagbabantay. Kasunod ng mahirap na paglalakbay kasama ang mga pagsuri at mga pag-inspeksyon, siya ay nakatawid sa hangganan ng komunistang China at nakarating sa Hongkong, sa ilalim ng pamamahala ng Britanya, kung saan ay tumigil siya sa loob ng tatlong buwan sa residensya ng obispo para maibalik ang kanyang kalusugan.

Nang Agosto ng 1952 siya ay naglayag patungong Italya, at ginawa ang kanyang ministro sa Minor Seminary ng Treviso, Venice. Sa kalagitnaan ng taong 1954, ay hiningi niya sa Superyor Heneral na ipadala siya sa Brazil, at naglayag sa buwan ng Agosto para sa puwerto ng Santos sa Brazil. Makalipas ang halos isang taon bilang isang koadyutor sa isang parokya ng San Amaro, São Paulo, siya ay itinalaga bilang isang Pari sa Parokya sa Florestópolis, Paraná, Brazil. Pagkatapos siya ay nagsagawa ng kanyang ministro bilang pari sa iba pang mga lugar, nagi ring bikaryo ng Echaporã, São Paulo, Brazil. Noong Mayo 1973, dahil sa kanyang lumalalang pagkabingi, siya ay nagbitiw sa kanyang puwesto; at sa Septyembre ay umalis para sa isang bakasyon sa Italya. Sa Septyembre 1974 siya ay bumalik sa Brazil, kung saan ay ginawa niya ang kanyang ministro bilang isang kapelyan itinalaga sa mga parokya ng kanyang Religious Institute of Foreign Missions. Dahil ang progresibismo ay noon sumasalanta nang mas malala sa Simbahan, si San Enoc Maria ay inalis bilang isang kapelyan dahil sa pagtangging magbigay ng Komunyon sa kamay, at pinagalitan dahil sa kanyang pangangaral at paghadlang sa pagpapalaganap ng isang artikulo ng kardinal arsobispo na ganap na pagtanggi sa Pagkabirhen ng Ina ng Diyos. Sa mga panahong iyon, sa taong 1975, nang malaman niya ang mga Mensahe ng El Palmar de Troya, Sevilla, Espanya, na ginawa niya sa kanyang sariling Relihiyosong Institusyon, nang may malaking mga kahirapan; kung kaya ay nagpasiya siyang iwanan ang komunidad at namuhay sa labas sa kanyang sarili. Ang matapang na desisyong ito ay naging madali para sa kanya para gawin ang isang oportunidad na inalok sa kanya na manirahan sa isang lugar ng mga aparisyon sa Brazil na, nang mga panahong iyon, sa tingin niya ay totoo.

Noong ika-17 ng Agosto 1978, ang balita sa pagkakaluklok sa Trono ng Papa kay Papa San Gregoryo XVII ang Napakadakila ay nakarating sa kanya, isang kaganapang nangyari noong ika-6 ng parehong buwan. Sa Pebrero 1979, ang Pinakadakilang Palmaryanong Papa ay gumawa ng apostolikong pagbisita sa Santa Maria de los Buenos Aires, Argentina. Sa dahilang ito, si Papa San Gregoryo XVII, sa pamamagitan ng Palmaryanong Misyonero sa Brazil, ay ipinatawag si San Enoc Maria na pumunta sa Argentina, kung saan ay dumating siya noong ika-2 ng Marso, makaraan malampasan ang seryosong mga paghihirap sa pagbago ng kanyang pasaporte. Lumagi siya roon bilang isang Misyonero, para tulungan ang mga mananampalataya sa espiritwal.

Si San Enoc Maria ay bumisita sa El Palmar de Troya sa unang pagkakataon sa okasyon ng pagbubukas ng Holy, Great, Dogmatic, First Palmarian Council at Semana Santa 1980. Noong ika-25 ng Marso ng taong iyon, siya ay gumawa ng kanyang mga pangako at kinonsagrang Obispo ni Papa San Gregoryo XVII ang Napakadakila. Ilang araw pagkatapos ng Semana Santa, si San Enoc Maria ay bumalik sa Argentina upang pamunuan ang diyosesis bilang Misyonerong Obispo, kung saan ay minahal siya nang husto ng lahat ng mga mananampalataya dahil sa kanyang dakilang espiritu ng tungkulin, sa kanyang kabanalan at pinakamahusay na kaloob bilang isang konfesor.

Noong ika-23 ng Septyembre 1983, si San Enoc Maria ay pumunta sa El Palmar de Troya para sa tradisyonal na perigrinasyon ng ika-12 ng Oktobre, at nanatili roon bilang isang tagasalin sa Italyano ng mga limbag ng Banal na Pamunuan. Noong ika-5 ng Oktobre 1984, siya ay binigyan ng relihiyosong pangalang Padre Enoc Maria kapalit ng dati niyang pangalan sa binyag na Padre Celso, na itinatawag sa kanya hangang sa sandaling iyon. Ang buhay kumbento ni San Enoc Maria sa Mother House ng Orden ng Carmelitas ng Banal na Mukha ay nagpaparangal sa kanyang dati nang natatanging buhay ng kabanalan. Sa kanyang payak, madaling kausapin, kabaitan, at kung minsan malakas na karakter, ay agad niyang nakuha ang simpatiya ng lahat ng mga Relihiyoso. Siya ay nakaagapay nang perpekto sa buhay komunidad sa Orden, isinasakatuparan ang mga patakaran nang agad na pagsunod at huwarang disiplina. Siya ay malalim ang kabanalan. Minahal at iginalang si Papa San Gregoryo XVII ang Napakadakila nang may dakilang alab. Tiniis niya ang kanyang huli at mahirap na karamdaman nang may pagtitiis at tamis, laging nagpapaubaya sa mga Relihiyosong nag-aalaga sa kanya. Nang hindi na kaya ng kanyang pisikal na katawan ang magdaos ng Banal na Misa, siya ay nakikinig ng Misa mula sa kanyang kama nang may kahanga-hangang paggunita at alab ng isang anghel. Halos ay lagi niyang hawak ang banal na rosaryo sa kanyang mga kamay, dahil siya ay may propesong isang napakaespesyal na pagmamahal para sa Pinakabanal na Birheng Maria.

Si San Enoc Maria ay namatay sa Sevilla, sa Mother House ng Orden ng Carmelitas ng Banal na Mukha, noong ika-10 ng Oktobre 1991. Bago siya mamatay, ay tumangap siya ng Banal na mga Sakramento, gayundin ng Basbas ni Papa San Gregoryo XVII ang Napakadakila, na binisita siya sa kanyang kamang kinamatayan.

Siya ay inilibing kinabukasan sa Kripta ng Katedral-Basilika ng Ating Ina ng El Palmar Koronada, na dinaluhan ng maraming mga perigrinong dumating para sa perigrinasyon ng ika-12 ng Oktobre.

Kinanonisa ni Papa San Gregoryo XVII ang Napakadakila noong ika-12 ng Oktobre 1991. Idineklarang Doktor ng Simbahan ng parehong Papa noong ika-9 ng Pebrero 2001.